تاریخ هنر نقاشی پس از اسلام

یکی از مهمترین عوامل شکل دهنده هنر ایران، ارتباط بسیار نزدیک بین هنر و آداب معنوی برگرفته از مذهب می باشد. به عبارت دیگر ، یکی از شاخصه های مهم هنر ایرانی، نگاه معنوی هنرمند در اثر هنری خویش است. این نگاه معنوی همواره در طول تاریخ هنر ایران با صورتهای گوناگونی نمایان گردیده است. بسیاری از هنرمندان از مفهایم عمیق و اندیشه های بلند عرفان اسلامی و حکمت الهی ایران باستان بهره گرفته و جلوه هایی از آن را در آثار هنری خویش در قالب عناصری نمادین متجلی نموده اند.

در طول تاریخ ایران، همیشه بین هنر و آداب معنوی برگرفته از مذهب، ارتباط بسیار نزدیکی وجود داشته است. در واقع، دین یکی از مهم ترین عوامل شکل دهنده هنر، و هنر زبان عمیق ترین حکمت های بشر و جلوه گاه زیباترین احساس های عرفانی بوده است. ارتباط بین هنر و دین در طول دوره اسلامی، بیش از هر زمان دیگر توسعه و شکوفایی یافت. هنرمندان مسلمان تحت تعالیم دین مبین اسلام، توانستند بسیاری از مفاهیم معنوی را در قالب نقش های تزیینی مبتنی بر اصول زیبا شناختی ارائه نمایند.

روند خلق آثار هنری ایران بعد از اسلام غالبا در چارچوب مفاهیم درونی هنرمندان شکل گرفته است. وجود زیبایی و ایجاد ملاحت در آثار هنرمندان ایرانی تنها به خاطر زیبایی ظاهری و منع تصویر جاندار نبوده است؛ در حقیقت، روح اسلام و آداب معنوی است که طبع و ابعاد درونی هنرمند را به سمت این بعد از هنر ، هدایت می کند.
به همین سبب، آثار بصری هنرمندان نیز به شکل تجریدی و با نظمی تزیینی و زیبا تجسم یافته است. ارتباط نزیک و باطنی میان اسلام و هنر باعث شد تا بسیاری از هنرمندان تفکرات عرفانی خود را با تأویلی تجسمی به صورت آثار نمادین هنری در قالب طرح و نقش های زیبا ارائه نمایند.

از آثار هنری نقاشی و فرمهای نمادین پس از اسلام می توان نقش فرشته ، قرص خورشید ، سیمرغ ، اژدها و طاووس و از کتابهای مصور می توان " کلیله و دمنه " و "شاهنامه " را نام برد .