سبک رئالیسم

رئالیسم یا واقع گرایی به عنوان اولین جنبش هنر مدرن شناخته می شود، که تمامی ساختارهای سنتی پیشین را در هنر و ادبیات مردود اعلام کرد.
در واقع در عصر روشنگری و انقلاب صنعتی منسوخ شده و این سبک رئالیسم در فرانسه، در دهه 40 قرن نوزدهم میلادی با تعدادی اندک عضو پیوسته شکل گرفت و انقلابی در نقاشی ایجاد کرد.

در فضایی که با هرج و مرج انقلاب صنعتی و تغییرات گسترده اجتماعی روبرو بود،نقاشان توانستند تصاویر ایده آل گونه و اعتقادات هنر سنتی را با انعکاس وقایع روزمره جایگزین کنند. به تصویر کشیدن زندگی روزمره بر بوم نقاشان، اولین گواه بر امتزاج دو مقوله هنر و زندگی بود. این نیت نقاشان این مکتب، نشان از رد کردن برخی تکنیک های نقاشی همچون استفاده از پرسپکتیو ( علم مناظر و مرایا ) داشت که می توان رد پاهای هنر مدرن و تعاریف آنها را در همین سبک جستجو کرد.

رئالیسم، سرآغاز هنر مدرن

در تاریخ هنر، سبک رئالیسم را سرآغاز هنر مدرن می دانند.

این مکتب بر این پایه استوار است که زندگی روزمره و دنیای مدرن سوژه های بسیار مناسبی برای منعکس شدن در هنر هستند و این سبک نشان از چگونگی شکل گیری زندگی به لحاظ اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی در نیمه قرن 19 میلادی دارد.

این دیدگاه منجر به نمود مضامینی نازیبا و زمخت از لحظات عادی زندگی با رنگ های تیره و کدر شد، که کاملاً با نظریه زیبایی گرایی در هنر در تضاد بود. رئالیسم نهضتی خود جوش و غیر دنباله رو بود که نقاشان رسوم اجتماعی و ارزش های بورژوازی و پادشاهی را هدف مخالفت خود قرار می دادند.

با اینکه آنها آثارشان را در آکادمی های هنری در معرض دید قرار می دادند، با اینحال ایشان معمولاً آثار خود را به صورت مستقل در نمایشگاهی به نمایش نمی گذاشتند. پیرو پیدایش صنعت چاپ، روزنامه و رسانه های عمومی و انقلاب صنعتی رئالیسم مفهوم جدیدی را از هنرمند ارائه داد که در آن خود نقاش بتواند اثرش را مورد تبلیغ قرار داده و به جامعه مخاطب خود بشناساند.

نقاشان از این دست عبارتند از: گوستاو کوربه و ادوارد مانه.